Bijvangst

Op een gegeven moment zag ik een patiënt met een bijzondere reeks klachten. In eerste instantie leek er tussen de klachten geen verband te zijn, maar later toch wel. Daarnaast leverde de behandeling een verrassend neveneffect op.

De patiënt, 63 jaar oud, gaf aan sinds 6 maanden gehinderd te worden door een opvallende afname van zijn gehoor rechts, evenwichtsklachten en een regelmatig stoten van zijn rechtervoet tegen zogenaamd te hoge stoeptegels. Deze bleken bij nader inspectie echter helemaal niet hoger te liggen, dus moest de conclusie zijn dat patiënt zijn voet minder goed optilde. Dit is een actie, die normaal onbewust dient te geschieden. De patiënt was naar de huisarts gegaan en deze heeft zijn oor uitgespoten. Dit heeft geen enkel effect gehad. Mijn onderzoek leverde op dat er een blokkade in het bindweefsel achter de 2e en 3e rib rechts zat. Een te hoge bindweefselspanning aldaar bracht de lymfestroom uit de rechterarm, rechterhoofdhelft en later ook uit het rechterbeen in het gedrang. De lymfestroom dient met een bepaalde kracht en snelheid continu uit deze ledematen te stromen, teneinde deze lichaamsonderdelen schoon te houden. Echter, de blokkade belemmerde deze stroom, met als gevolg een stuwing naar het rechter gedeelte van het hoofd, de rechterarm en het rechterbeen. Een natuurwet laat zien dat vocht niet indrukbaar is en dus druk gaat geven op de rechteroorregio, het evenwichtsorgaan en mogelijk zelfs op de zenuw naar het rechterbeen. Dit laatste gebeurt echter pas als deze zenuw ooit eerder onder druk heeft gestaan. Navraag bij patiënt leverde op dat hij inderdaad jaren geleden een acute spit heeft gehad, met uitstraling naar het rechterbeen.

Wat was de oorzaak van de door mij gevonden blokkade? Er bleek een trauma te zijn geweest op 21-jarige leeftijd. De patiënt wist zich te herinneren dat hij toen vergeten was de lichten van zijn auto aan te doen en vervolgens frontaal op een andere auto was gereden. Hij reed in de bebouwde kom weliswaar nog niet zo hard, maar hij klapte evengoed met het borstbeen op het stuur, omdat er toen alleen nog heupgordels waren. Echter, het mooiste moest nog komen. De patiënt kwam 3 weken na de 1e behandeling bij mij terug en hij gaf aan dat hij geen last meer had gehad van die struikelmomenten, geen last meer had gehad van evenwichtsklachten, echter dat zijn gehoor niet verbeterd was. En… hij vroeg zich af of mijn behandeling ook de oorzaak zou kunnen zijn van het plotseling verdwijnen van een schimmel op zijn rechterhandrug. Deze witte plek had hij al jaren en hij was door zijn kinderen al gevraagd naar de dermatoloog te gaan, maar dat hoefde nu niet meer. Compleet verdwenen. Toeval of is het lichaam gewoon briljant?